Chrząstka stawowa pokrywa powierzchnie stawowe kilkumilimetrową warstwą. Dzięki swoim właściwościom:
- sprężystości – absorbuje wstrząsy,
- śliskości – zapewnia ruch z minimalnymi oporami.
Jednak po urazach dochodzi do uszkodzenia chrząstki: pęknięć, złuszczania, odwarstwiania od kości, powstawania głębokich ubytków odsłaniających warstwę podgrzęstną kości bądź też do jej rozmiękania.
W czasie artroskopii widać powierzchnię chrząstki. Przy pomocy narzędzi artroskopowych można wyciąć niestabilne fragmenty chrząstki (chondrektomia – zobacz również link) ograniczając w ten sposób dalsze niszczenie chrząstki. W przypadkach głębokich ubytków chrząstki stosuje się nawiercanie bądź nakłuwanie zbitej warstwy podchrzęstnej kości dna ubytku, umożliwiając w ten sposób powstanie krwiaka przebudowującego się z czasem w bliznę zbudowaną z chrząstki włóknistej, która pozwoli na przenoszenie obciążeń przez uszkodzoną powierzchnię. Można równie zastosować inne techniki odtworzenia chrząstki, polegające na wypełnieniu dna ubytku przez przeszczep chrzęstno-kostnych fragmentów z innych okolic kolana (plastyka mozaikowa) lub przez wypełnienie ubytku rozmnożonymi w laboratorium komórkami chrzęstnymi (przeszczep hodowli autogennych chondrocytów).
Chrząstka ulega uszkodzeniu nie tylko w wyniku pojedynczy silnych urazów, ale także na skutek nieprawidłowego długotrwałego obciążania, np. w zespole rzepkowo-udowym bądź w kolanie koślawym, kiedy obciążenie jest przenoszone przez niewielką część powierzchni stawowej na skutek zmiany geometrii stawu. Dlatego ważne jest przywrócenie właściwych warunków anatomicznych w stawie przez inne zabiegi operacyjne np. osteotomie, boczne uwolnienie rzepki.
Invalid Displayed Gallery
